 |
Цитата: |
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
но этот коммерсант школу-то хоть закончил?
|
|
 |
|
 |
|
Як расказваў сам Абызаў «Ведамасцям», бацька працаваў электрыкам, мама — электрагазазваршчыкам.
Пра сваё дзяцінства Абызаў расказвае з усмешкай: дваровая кампанія, сябры з завадскіх сем’яў, бойкі сценка на сценку. Першая школа выжывання.
— Усё змянілася ў 10 гадоў, калі не стала бацькі, — успамінае Абызаў. — Свет перавярнуўся за адзін дзень. Я ўзяўся за навучанне, пачаў займацца спортам — сярод моладзі стаў адным з перспектыўных па біятлоне ў Беларусі. Мне хацелася самастойнасці, ды і сям’я мела патрэбу ў грашах, у 14 гадоў я пайшоў рознарабочым у друкарню, потым на піўзавод. Першыя сур’ёзныя грошы — 3000 руб. — зарабіў у будатрадзе Мінскага медінстытута, які працаваў у Цюмені. У будатрад трапіць было няпроста. Давялося ісці ў мясцовае аддзяленне міліцыі і прасіць даведку, што я цяжкі падлетак. Даведкі даваць не хацелі: прыводаў у міліцыю не было, да таго ж я быў камсоргам школы і лічыўся ўзорна-паказальным. Давялося ўгаворваць, сказаў: сям’і грошы вельмі патрэбныя.
Надеюсь переводить не надо.